Familie Kuipers

Als we de ogen open doen piept het zonnetje de slaapkamer binnen. We gaan naar buiten. Toch moet ik eerst nog een hoofdstuk doorworstelen voor mijn studie. Laat ik dit keer maar gelijk beginnen met de volgende les in plaats van alles in de laatste drie dagen te proppen.

Vanochtend hebben de de accu van de fiets van Corrie vast aan de lader gelegd. Die heeft de hele winter in de bijkeuken gelegen en is niet helemaal opgeladen.

Na het ontbijt de bandjes even op spanning brengen en de fietsen achter de auto gemonteerd. Eten, drinken, tools en batterijen ingepakt en op weg naar Joure.

Bij de eerste ‘De “oude” tramweg‘ de auto geparkeerd en op weg. De trail bestaat uit een aantal multies, traditionals en letterbox caches. Ze zijn allemaal goed te vinden. Hoewel we bij eentje wel even hebben moeten zoeken. Daarvoor konden we de boom in. Het fietsen over de ‘oude tramweg’ is niet altijd even gemakkelijk. Het zal voor de passerende automobilisten vast wel een vreemd gezicht zijn, twee mensen door de berm te zien fietsen terwijl er aan de andere kant van de weg een luxe fietspad ligt. Helaas konden we nr 25 niet vinden. Die zal we gesneuveld zijn bij snoeiwerkzaamheden.

Onderweg zijn we team sherpa! tegengekomen. Zij moesten nog een restje van de trail doen. Tijdens de mislukte poging om nr 25 te vinden wisten zij ons te overtuigen om nog een stukje om te fietsen voor twee extra caches, waarvan één een echte aanrader.

Wij dus op weg. De eerste was Zicht op de Langweerder Wielen. Als je onder de 1.8 meter bent kan je deze niet vinden. Ik zag hem net liggen. Corrie had hem nooit gevonden. Vervolgens op weg naar Fiskje oan ‘e mar (Vissen op het meer volgens google translate). Dit is een juweeltje. Leuk gedaan en bijzonder dat deze niet geript wordt. Dat is denk ik het verschil tussen het noorden van Nederland en de rest. De cache ziet er leuk uit, hoe kom je op het idee. Een super afsluiting van de dag.

Op weg naar de auto, voorbij McDonalds (2 stuks!) en op de naar de frituurpan thuis. Want: een cache dag sluiten we af met een frietje.

Nadat we Asterix en de toverdrank hebben gevonden hebben we nog wel zin in nog een stukje lopen. In de auto vinden we op onze telefoons de trail “Joe Airport”. Deze ligt op weg naar huis, dus die pakken we nog even mee.

Als we de auto bij de eerste cache hebben geparkeerd komt er een team aan die net de ronde hebben afgerond. Hij schijnt leuk te zijn. Vol goede moed gaan we op pad. De trail bestaat uit 15 caches en een bonus. De caches zijn gemakkelijk te vinden. Ze zijn allemaal redelijk groot. Er zit een multi tussen. Geen idee waarom. Het is een eenvoudige projectie. De route gaat in het begin door het buitengebied. Het laatste stukje is minder leuk, dat gaat even door een industrieterrein.

Als je wat minder goed ter been bent is de bonus niet te doen. Je moet een sloot oversteken waar een laag water in staat. Springen gaat prima als je Mike Powell heet. Ik spring niet zo ver en kon gelukkig gebruik maken van een tegel die net onder de waterspiegel lag. Mijn wandelschoenen zijn in elk geval waterdicht. Natuurlijk zijn we al blij dat we een bonus te pakken hebben. Dat is wel eens anders.

Vanmorgen vroeg vertrokken naar Apeldoorn. Het is elke keer weer een keuze maken tussen al die mooie multies daar. Vandaag viel de keuze op Asterix en het recept van de Toverdrank.
De rugzak gevuld met voldoende foerage en een kilo of zeven totaal overbodige tools en gadgets, wandelschoenen aan en op weg.
We waren de eerste auto op de parkeerplaats. De route is goed te doen en de waypoints zijn allemaal keurig verzorgd. Alles gefotografeerd om maar niets te missen bij het eindpunt. De bepaling van het eindcoördinaat verliep niet voorspoedig. Om de sfeer niet te verpesten hebben we de hint maar even bezocht. Daarna was het eindpunt snel bepaald. De eindcache is ook een juweeltje.
Al met al een aanrader.

Vandaag maar even kijken naar fietskleding. Ik ben nu 17 kilo kwijt en mijn huidige shirtjes zitten te ruim. Voor zover ik mij kon herinneren zat er een winkel met Castelli kleding. Helaas die is blijkbaar weg.

Eigenlijk heeft het geen nut om naar Batavia stad te gaan. We komen er elke keer zonder aankopen uit. Het kost ons alleen EUR 3.00 aan parkeergeld.

Op de terugweg rijden we een stukje om. De reden is dat we toch nog een paar geocaches op willen pakken. Als eerste rijden we langs Het boeren FLEVOland. Lastig om hier met de auto te stoppen. Met de modderige bermen moet je hem wel op de kruising zetten. Gelukkig is de cache zeer snel te loggen.

Omdat we toch door Dronten rijden ga ik nog even met twee telefoons op schoot wat Ingress spullen verzamelen. Tot onze verbazing is Dronten niet meer helemaal L8 Blauw. Toch hebben we ons arsenaal wat aan kunnen vullen met L8 bursters en resonators.

Vlak bij de snelweg rijden we nog even langs Oeverzwaluwen. Geregeld zie ik iemand hier stoppen als ik van mijn werk naar huis rijdt. Nu pakken we hem zelf even. Ook deze cache is snel gevonden. Ondanks het feit dat de elektronische kompas op onze telefoon niet werkt.

Net als gisteren is het moeilijk de stappen te halen. Het weer is redelijk en we gaan op pad om ons dagelijks doel te halen. We parkeren de auto bij het Scouting terrein en lopen een rondje langs de Lemstervaart. We zijn op zoek naar TB Hotel Underground. De cache is groot. Heel groot. En hij ligt gewoon zichtbaar op in een kuil. Toch doen we er nog bijna een half uur over om hem te vinden.

Op de terugweg spelen we nog wat Ingress. Het hele beeldentuintje is neutraal. Die kunnen we mooi nog even groen maken en wat kleine veldjes leggen.

Weer een tekort aan stappen. Ik heb geen zin om daar wat aan te doen. Corrie wil wel graag de 10.000 stappen halen. Dan ga ik voor de gezelligheid graag mee. In de wellerwaard ligt Wellerwaard 10 op ons te wachten. Corrie en Kirsten zijn er al een keer geweest. Toen had je nog een stukje metaal nodig om de magneet uit een kokertje te vissen. Die hadden we nu (in de vorm van onze prikstok) bij ons. De cache is nu gewoon te pakken. Tsja. Verder valt er niet veel te vertellen, dus laat ik het hier maar bij. Volgende keer weer foto’s en een uitgebreid veraal.

Het is weer tijd om te gaan geocachen. Het is prima weer. Een beetje koud maar droog. Deze middag gaan we op bezoek bij familie. We hebben de ochtend mooi de tijd om wat caches te gaan lopen. Al snel zien we een trail in de buurt van Appelscha. De serie heet Gijs gaat picknicken. De parkeerplaats is snel gevonden en er is nog plek genoeg. Het lijkt niet handig om de caches op volgorde van nummers te volgen. Dus doen we ze maar zoals het ons goed dunkt. Ze zijn niet allemaal even gemakkelijk te vinden. We hebben er acht gevonden en vier niet. Die zijn blijkbaar lastig te vinden, we zijn in elk geval niet de enige. Dat frustreerd wel. Als je er niet goed tegen kan dat de hint niets zegt en de caches erg moeilijk verstopt zijn, zou ik deze niet doen. Ondertussen nog even De pluche beer en zijn verloren schat. opgepakt. Dit is waarschijnlijk ooit een mooie puzzel geweest. Helaas is het slotje verdwenen en de puzzel zelf stuk. Jammer dat deze, ondanks enkele opmerkingen, niet even wordt gerepareerd.

Zondag is altijd een lastige dag om je 10.000 stappen te halen. Loop je door de weeks op je werk en tijdens de lunch al gauw de helft, moet je op zondag het hele traject in een keer lopen.

Vandaag besluiten we om de caches in de Zuiderd (wijk in Emmeloord) op te pakken. Als eerste lopen we naar achter de kabels. Deze is niet lekker ingemeten. Maar de hint is duidelijk. Toch twijfelen we nog lang door de gigantische afwijking. De CO komt ons even helpen. We praten nog even na over geocachen in het algemeen. De cache is leuk verstopt. Het blijft echter een voortuincache, dus niet ons ding.

Vervolgens wandelen we naar Met uitzicht op de volkstuinen. Helaas. Deze kunnen we niet vinden. Ook hier wijst de GPS 13 meter aan de andere kant van de sloot. Volgens mij meet iedereen in met een telefoon in plaats van een GPS.

En dan naar Vogel zoekt huis 4. Net de eerste drie hadden we niet veel geluk. Het duurt even voor we door hebben wat de bedoeling is. Met wat doorzettingsvermogen krijgen we het slot open.

Dus vol goede moed op naar Aan de Akker. En deze laat zich ook niet vinden. Ondanks de duidelijke hint. Na lang zoeken geven we de moed op en lopen we naar Op Urk achter Lemmer. Helaas. Het wordt eentonig, maar ook deze kunnen we niet loggen.

Een beetje geïrriteerd lopen we weer terug naar de auto. Deze actie heeft mijn gevoel over stadscaches niet verbeterd. Laat mij maar lekker door het bos lopen.

In het winkelcentrum waar mijn collega’s altijd foerageren ligt een cache (Vindhek Revisited). Hij ligt er al een poosje en ik heb tot nu niet niet de behoefte gehad om hem op te pikken.  Een van deze eerder genoemde collega’s wil ook gaan geocachen en heeft een account aangemaakt: juliikt. En natuurlijk ben ik niet de beroerdste en wil haar graag even laten zien hoe dat gaat. En ja hoor. Net zoals thuis, als ik met Corrie cache, vindt zij de cache, voordat ik hem kan spotten. Laten we het er maar op houden dat zij met een iPhone zoekt en ik met een Samsung.

En omdat we toch in de buurt zijn pikken we gelijk Tuinvogels op. Die heb ik zelf al in 2014 gevonden. We zwaaien tijdens het loggen nog even naar de CO en haasten ons weer naar kantoor.

Weken geleden hebben Peter (SwiperTheFox) en ik een dagje vrij gepland. Vandaag is het zo ver. Ik had een leuke cache gevonden, The Bermuda Triangle – FLIGHT 19. Eerst even buienradar bekijken. Er trekt een brede band regen over het midden (lees Apeldoorn) van het land. Ach, het zo’n vaart wel niet lopen. Om 08:00 uur vertrekken we. Al snel rijden we het regengebied binnen. Gelukkig komen we bij Kampen al in de eerste file terecht. Zo heeft de regen tijd om over te trekken.

Aangekomen op de parkeerplaats regent het nog steeds. Maar niet hard genoeg om niet op pad te gaan. WP 1 is snel gevonden. Dat belooft een mooie cache te worden. WP 2 laat zich ook snel vinden en bevat een opdracht. Nadat we deze niet goed uitgevoerd hebben gaan we op pad naar WP3. Omdat we ook het fout gevonden coördinaat ook nog eens verkeerd invoeren gaan we op weg naar een punt dat veel te ver weg ligt. Na een kilometer besluiten we opnieuw te kijken of we het goed gedaan hebben en vullen we het goede, foute coördinaat in. Omdat dit midden in een bosperceel ligt lopen we hier een rondje en besluiten we als echte geocachers alle regels aan onze zeiknatte wandelschoenen te lappen en lopen we off-road naar een niet bestaand waypoint.

Omdat we hier ook niks vinden besluiten we terug te lopen naar WP1 om onze fout te herstellen. Het is ondertussen opgehouden met zachtjes regenen. Er valt nu serieus water uit de lucht. Het is niet te doen om de aantekeningen over te nemen op de uitgeprinte kaart. Alles is vochtig. We gaan de waypoints in de auto (weer een paar honderd meter verder terug) bepalen.

Eenmaal in de auto hebben we geen behoefte meer aan nog een keer 8 km door de stromende regen en besluiten we meer naar het noorden ons geluk te beproeven.

In Kampen beginnen we aan Fresco’s van Kampen. Een leuke cache met niet al te moeilijke vragen. We hebben deze niet voorbereid. We lezen even niet dat je de waypoints niet in volgorde hoeft te lopen. Wij doen dat dus wel. Op die manier loop je wat extra en zie je de stad twee keer.

Halverwege pakken we bij de tweede ronde In de schaduw van de Bovenkerk mee. De eerste ronde konden we hem niet vinden. Bij de tweede poging kan Peter hem pakken.

De berekening voor de eindcache is belachelijk. Op de berekende plek aangekomen zien we niet iets waar hij zou kunnen liggen. In de auto maken we een herberekening en gaan we hier met de auto heen. Ook daar vinden we niks.

Koud, nat en hongerig gaan we naar de McDonalds. Daar lopen we alle punten nog even na en komen we tot de conclusie dat de eerste berekening wel goed was. We hebben geen zin meer en gaan naar huis. Daar is het de hele dag droog geweest.

Ondanks dit alles was het weer gezellig. Ik heb maar één foto geplaatst. De rest is allemaal onscherp.